درباره شادروان غلامرضا تختي در اين سال‌ها بارها گفته و نوشته شده است، كسي كه در سال 1309 در محله خاني‌آباد تهران ديده به جهان گشود و در كنار انبوه مدال و افتخاري كه براي ورزش كشورمان به ارمغان آورد، به‌واسطه خصلت‌ها و مرام پهلواني‌اش از مردم لقب جهان‌پهلوان يافت و در هفدهم دي ماه سال 1346 طي مرگي مشكوك از اين دنياي فاني پركشيد و براي هميشه جاويد ماند.

از آن زمان تاكنون در چنين روزي دوستداران فرهنگ پهلواني اين آب و خاك با حضور در ابن‌بابويه شهرري بر سر مزار اين پهلوان، شأن و جايگاه منش او را مي‌ستايند.

گرچه همواره در اين ايام از خصلت‌هاي بارز انساني كه تختي مصداق آنها بود، به عنوان گمشده ورزش ياد شده و فضا طوري ترسيم مي‌شود كه انگار همه جاي اين ورزش با سياهي درهم تنيده شده است، اما يادمان باشد هنوز هم در دل اين ورزش پهلواناني هستند كه به تاسي از تختي و تختي‌ها، دركنار مردم هستند، گاه بي‌سرو‌صدا و گاه در روزهاي بزرگي چون گلريزان براي مردم زلزله‌زده بم و مردم بي‌خانمان آذربايجان‌شرقي كمر همت بسته و به سهم خود نيازمندان را فراموش نمي‌كنند.

اين يعني هنوز هم از شهر بوي مردانگي مي‌آيد و بايد خوبي‌هاي ورزش را هم ديد و در بوق و كرنا كرد. مي‌توان ماهيت ورزش و چيزي كه منشور المپيك در پي آن است؛ يعني روح دوستي و جوانمردي آن را به همگان نشان داد تا تاريكي‌ها هم بتدريج روشن شده و ورزش ايران به تختي‌هاي خود بنازد.